Siedlęcin

gmina Jeżów Sudecki

fot. lipiec 2009

fot. grudzień 1997

Średniowieczna wieża mieszkalna w Siedlęcinie została wzniesiona przy przeprawie przez Bóbr na starym szlaku handlowym Praga - Wrocław. Za jej budowniczego uważa się Henryka I - księcia jaworskiego, który miał wybudować ją w pierwszej połowie XIV wieku. Wieża (jedna z największych tego typu w Europie) została wzniesiona z kamienia, na planie zbliżonym do prostokąta, o wymiarach 22,2 na 14,35 m. Podpiwniczona wieża miała pierwotnie trzy kondygnacje i otoczona była fosą. Zwieńczona była krenelażem, którego ślady do dziś widoczne są na najwyższej kondygnacji. Najprawdopodobniej w XV wieku wieżę podwyższono o jedną kondygnację i nakryto czterospadowym dachem. W tym samym czasie wybito nowe okna oraz założono wykusze latrynowe. Po śmierci Henryka I Siedlęcin wraz z całym księstwem jaworskim odziedziczył jego bratanek, książę świdnicki - Bolko II. W 1368 lub 1369 roku księżna Agnieszka (wdowa po Bolku II) sprzedała wieżę dworzaninowi Jenschinowi von Redern. W rękach tej rodziny wieża pozostawała do połowy XV wieku. Wtedy to stała się własnością rodu Zedlitzów. W XVIII wieku właścicielami wieży w Siedlęcinie stali się von Schaffgotschowie. Wtedy to po południowej stronie wieży dobudowano budynek dworski oraz zasypano część fosy. Najprawdopodobniej również wtedy wieżę przekształcono w spichlerz. W 1840 roku rozebrano pozostałości murów obronnych. W rękach Schaffgotschów obiekt pozostawał do 1945 roku.

więcej: www.zamekchudow.pl/siedlęcin

Dekoracja malarska wielkiej sali

Średniowieczne malowidła wielkiej sali wieży zostały odkryte w 1880 roku a całkowicie odsłonięte w roku 1936, kiedy to wykonano również pierwszą próbę ich konserwacji. Zajmują ponad 33 m2 powierzchni ściany. Wykonane zostały w technice al secco na pobiale wapiennej (pokrywanie barwnikami suchego tynku, skrapianego wodą wapienną). Fundatorem oraz prawdopodobnie pomysłodawcą tych dekoracji był syn Bolka I świdnickiego - Henryk I jaworski, który zlecił ich wykonanie około 1345-46 roku. Siedlęcińskie polichromie są jedynymi średniowiecznymi malowidłami w Europie, obrazującymi historię jednego spośród rycerzy Okrągłego Stołu - sir Lancelota z Jeziora. Autor dekoracji malarskiej najprawdopodobniej wywodził się z terenów północno-wschodniej Szwajcarii. Cykl malowideł z niewyjaśnionych przyczyn nie został ukończony. Prace ponownie zapewne podjęli Redernowie, jednak prawdopodobnie wykonywał je już naśladowca starego mistrza lub też jego uczeń. Również i tym razem nie dokończono dzieła.

Dużym walorem malowideł jest rzadki jak na owe czasy, świecki charakter przedstawionych treści. Jest to bogata w tematyce opowieść rycersko-romansowa o najsłynniejszym spośród rycerzy Okrągłego Stołu. Wzbogaca ją kilka przedstawień o charakterze religijno-moralizatorskim. Dobór motywów, które przedstawiają losy Lancelota z Jeziora ma - prócz funkcji informacyjnych - także znaczenie symboliczne. Przez św. Krzysztofa, symbolizują niewzruszoną wierność Chrystusowi, która cechować powinna każdego rycerza-chrześcijanina. Wierności tej brakło Lancelotowi, który przez grzeszną miłość do Ginewry zdradził króla Artura. Interesująca jest również scena ukazująca zmarłych w grobach, ponad którymi przedstawiono dwie pary: rycerza i pannę oraz rycerza i mężatkę. Niewłaściwa interpretacja malowideł jako legendy o rycerzu Iwainie oraz aktu fundacji klasztoru cystersów w Henrykowie była wynikiem przemalowań dokonanych podczas wcześniejszych prac konserwatorskich.