Oleszyce

Pałac w Oleszycach, gmina Żukowice

fot. lipiec 1998

Trudno dziś odnaleźć dawną rezydencję znanych rodów szlacheckich. Zachowało się jedynie zamkowe wzgórze oraz fragmenty parku. Kiedy dobrze się przypatrzeć wzgórzu znaleźć można fragmenty murów piwnicznych a pośród nich... Wystarczy spojrzeć na zdjęcie by stwierdzić, że "nasi tu byli".

Oleszyce od połowy XV wieku były w posiadaniu rodziny Ramszów. Podobnież to oni właśnie wznieśli pierwszy dwór obronny w XVI wieku, już po najeździe tatarskim. Nazywano go zameczkiem. Od XVI wieku okoliczne ziemie należały do Sieniawskich, którzy dwór stopniowo rozbudowywali. Za ich czasów powstał murowany pałac z alkierzami w narożach. Rozbudowa nastąpiła głównie za sprawą Marii Zofii, spadkobierczyni rodu Sieniawskich, a także, po śmierci męża -  Denhoffów. W połowie XVIII wieku majętna wdowa wyszła ponownie za mąż, tym razem za Augusta Aleksandra Czartoryskiego. I tak pałac przeszedł w ręce kolejnego możnego rodu. W I połowie XIX wieku dobra z rąk Czartoryskich przeszły w posiadanie Zamojskich. A dokładniej Oleszyce przejęła Celestyna z Zamojskich Tytusowa Działyńska. Po niej majętność oleszycką odziedziczyła jej córka Anna Potocka. W latach 70. XIX w. Potoccy sprzedali Oleszyce. Majątek zakupił Kazimierz Potulicki, a jego córka Elżbieta wniosła go w posagu panu na Krasiczynie, księciu Władysławowi Leonowi Sapiesze. W posiadaniu Sapiehów pałac pozostał do 1939 roku. W tym czasie został przebudowany i gruntownie odnowiony.

21 czerwca 1941 roku do Oleszyc wkroczyły po raz drugi wojska niemieckie (pierwszy w 1939). Pałac został przez nie spalony. Po wojnie jego mury rozebrano na budulec. Do dziś z zamku czy też pałacu zachowały się pozostałości bastionowego założenia obronnego i XIX-wiecznego parku niegdyś w stylu angielskim.

Poniżej zamek przed zniszczeniem.